گفتگو با دکتر محمد رضا حسین زاده

یکی از چالش های مهم که نظام بانکداری کشور و از جمله بانک ملی ایران با آن درگیر است، موضوع تحریم است. موضوع دیگر، اصلاح ساختار مالی بانک ها به ویژه بانکهای دولتی است که با همت دولت و مجلس امکان پذیر است. اگر این اصلاحات انجام شود، وضعیت نظام بانکی از جمله بانک ملی ایران قابل قبول تر خواهد شد.

کارکنان همیشه در بانک خواهند بود ،اما بحث سر تعداد آنهاست. طبیعی است که با توسعه بانکداری دیجیتال، تعداد کارکنان کاهش یابد، همان طور که در 6 سال گذشته 10 هزار نفر از نیروهای بانک بازنشسته شده اند و جایگزینی هم برای آنها نداشته ایم. البته این را هم باید گفت که حجم کار بانک ها طی سالهای گذشته مرتب زیاد شده است و کنترل شرایط موجود فقط از طریق بانکداری دیجیتا ل امکان پذیر است. آینده دنیا هم همین است. بدون شک در آینده هم ساختار فیزیکی شعب کوچک و هم تعداد کارکنان بانکها کمتر می شود.

همه موفقیت های بانک مرهون زحمات کارکنان شریف آن در 90 سال گذشته بوده است. خوشنامی بانک، اعتماد مردم به بانک، ابهت و عظمت آن به ساختمان و تجهیزات نیست، بلکه محصول رفتار و عملکرد صحیح، انسانی و مردم مدارانه کارکنان بوده است. این بوده که باعث حفظ اعتبار بانک شده است و به طور کلی می توان گفت هر آنچه که بانک ملی ایران دارد، مدیون کارکنانش است.

خاطرات من خیلی زیاد است ،اما چند مورد آن را تعریف می کنم. یک بار در استانی که مسئول بودم، گفتند ریش سفیدان یک بخش آمده اند که من را ببینند. بدون اطاع قبلی هم آمده بودند. در دیدار حضوری، متوجه شدم که آنها خواستار تاسیس شعبه بانک ملی ایران در منطقه سکونت خود هستند. البته آنها پیش از آن چند بار هم مکاتبه کرده بودند، ولی گزارش کارشناسان ما این بود که چون چند بانک آنجا شعبه دارند، حضور بانک ملی ایران توجیه ندارد. من نتیجه همان گزارش ها را اعلام کردم و گفتم ا گر ما هم شعبه تاسیس کنیم، علاوه بر نداشتن توجیه، شرایط کاری سایر بانکها هم به دلیل استقبال مردم از بانک ملی ایران به هم می خورد. در همین زمان بود که یکی از حاضران در جلسه با حالت پدرانه ای به من نهیب زد که «شما چرا متوجه نمی شوید؟ صد تا بانک هم باشد، تا وقتی بانک ملی نیست یعنی هیچی نیست. » آنجا من پی بردم که حضور بانک ملی ایران برای مردم چقدر اهمیت دارد.

خاطره دیگر من از یکی همکارن به نام آقای «نادری » است. در یکی از شعب، همکاری به نام آقای «نادری » را دیدم که با تعصب خاصی کار می کند. یکی از دوستان ایشان برای من تعریف کرد که «نادری » پیش از این در شعبه ای کار می کرده و کارش این بوده که وسط اسناد چند برگی را کاربن می گذاشته است. او آن قدر این کار را کرده بود که دستهایش دچار حساسیت پوستی شده بوده و پزشکان ا کیدا به او توصیه کرده بودند از این کار دست بکشد.

به هر حال افراد دیگری را جایگزین او می کنند و به او کار دیگری محول می شود. پس از مدتی، همکاران متوجه می شوند که «نادری » آخر وقت هر روز، یک گونی وسایل با خودش از بانک می برد. به او مشکوک می شوند و یک بار جلویش را می گیرند و گونی را خالی می کنند. می بینند یک مقدار کاربن و اسناد خالی داخل آن است. می پرسند جریان چیست؟ «نادری » در پاسخ می گوید که «این ها را به خانه می برم و به همراه همسرم میان اسناد کاربن می گذاریم تا فردا صبح مشتریان اذیت نشوند. » من از ایشان تقدیر کردم که این قدر فداکارانه سلامتی خود را به خطر می اندازد، از خواب خودش می زند و از همسرش کمک می گیرد تا کار بانک انجام شود. این ها را هیچ جا نمی شود پیدا کرد. یک بار هم که همراه تیم بانکی کشور به دیدار بانکداران اتریشی رفته بودیم، وقتی نوبت به سخنرانی من رسید، به طرف خارجی اعلام کردم که تعداد قابل توجهی از تیم بانکداران ایرانی، سابقه مدیرعاملی بانک ملی ایران را دارند. این نشان می دهد بانک ملی ایران توانایی پرورش مدیران ارشد نظام بانکی را دارد.